Andrew Murray wijst in zijn boek The ministry of intercessory prayer (Minneapolis, Minnesota: Bethany House Publishers, 1981) op de kern van gebed: het blijven in Christus. Veel mensen vragen zich af waarom ze zo weinig verhoring op het gebed krijgen. Er staan mooie beloften in de Bijbel, maar ze lijken vaak niet realistisch. Murray zegt dat dit komt, omdat mensen er niet op letten voor wie de beloften zijn, namelijk voor degenen die in Christus zijn. Als wij één zijn met Christus kennen wij de wil van God en ontvangen wij wat wij vragen, omdat het in overeenstemming met de wil van God is. Wie in Christus is, mag dus veel ontvangen op het gebed. Het smeekgebed mag dan ook niet vervangen worden door aanbidding. Het is niet goed te denken dat ‘vragen’ minder is dan ‘aanbidden’, alsof aanbidding het hoogste is en smeken in het gebed iets lagers. Het gebed is juist een machtig iets, omdat wij daardoor invloed hebben op alles wat er in de wereld gebeurd. Het is een groot voorrecht. 

Lance Lambert wijst er in zijn boek Een huis van gebed op dat bidders waakzaam moeten zijn om op te merken hoe Gods wil vervuld wordt (p.65-78). Ze moeten waakzaam zijn tegen duivelse invloeden die de kerk bedreigen en om te weten wanneer de Heere terugkomt. Bij waken hoort niet alleen wachten, maar ook handelen op het moment dat dat nodig is. Verder zijn er wereldgebeurtenissen waar een les van uitgaat, die bidders op moeten merken. Ook moet er oog zijn voor medegelovigen. Als de één gevaar loopt of dreigt af te haken, moet de ander helpen. De kerk is als een lichaam en functioneert niet als losse individuen. 

De mensen die bij elkaar komen moeten eensgezind zijn. (Een huis van gebed, p. 28-34)‘Eensgezind’ komt van het Griekse woord ‘symphoneo’, letterlijk vertaald samen klinken. Het gebed moet één geheel zijn en er moet onderlinge harmonie zijn. In het gebed kunnen mensen elkaar aanvullen. Iedereen moet zich bewust zijn van de geestelijke strijd die er in het gebed is. In het gebed wordt strijd gevoerd tegen de machten in de lucht.